กำลัง Load รูปจาก Instagram ของ กระเต็น วราภรณ์ กรุณารอสักครู่
@happykraten : “ปีนี้ถึงไม่ได้ท่องเที่ยว แต่ขอให้เราได้ออกเดินทาง” เชื่อว่าเกินห้าสิบเปอร์เซ็นต์ของคนที่อยู่ในโลกออนไลน์นี้ โหยหาการท่องเที่ยว เพราะเดือนเมษายน น่าจะเป็นเดือนที่มีคนไทยอยู่ในประเทศไทยน้อยที่สุด ไม่แปลกใจที่ช่วงนี้ มีคนแชร์ภาพที่เที่ยวที่โน่นที่นี่ ว่าถ้าไม่มีโควิด ป่านนี้เราคงกำลังมีความสุขอยู่ ในต่างถิ่นที่เราไม่เคยไป บางคนก็โพสภาพความสุขจากการเที่ยวเมื่อปีก่อนๆ กับหิมะ กับทะเล กับภูเขา กับแลนด์สเคปแปลกตาหาดูยาก รวมถึงกิจกรรมแปลกใหม่ที่ในต่างถิ่นต่างที่ แน่นอนว่ามีทั้งความสนุก ตื่นเต้น มีความสุขใจให้เราคิดถึง จึงอาจนิยามได้ว่าการท่องเที่ยวนั้น คือ กับการพาตัวเองไปสัมผัสความสุข สนุกสนาน ประสบการณ์ที่แปลกใหม่ประทับใจ ในที่ห่างไกลจากที่ที่เราเคยอยู่ ……… แต่การเดินทางนั้นต่างกัน เราอาจอยู่ที่เดิม ในสวนหลังบ้าน บนโซฟาตัวเดิม บนที่นอน เบาะนุ่มๆ หรือ หน้าเตาปรุงอาหาร นั่นก็สามารถเรียกว่า”เดินทาง”ได้ หากนิยามของคำว่า การเดินทาง คือ การพาตัวเราเคลื่อนที่จากจุดหนึ่งไปยังอีกจุดหนึ่ง เราอาจไม่จำเป็นต้องเดินทางเพื่อท่องเที่ยว เพื่อเปิดหูเปิดตา เพื่อความสนุก เพื่อความท้าทาย เพื่อเก็บรูปสวยประทับใจ หรือเพื่อรสชาติอาหารที่อร่อยลิ้น และถ้าการเดินทาง คือพาตัวเองเคลื่อนจากจุดเดิมที่เคยอยู่ ไปยังจุดใหม่ ถ้าอย่างนั้น ตัวตนที่เคลื่อนไปของเราคนเดิม ก็นับเป็นการเดินทางได้ด้วยเช่นกัน ถ้าอย่างนั้นการอ่านหนังสือ การได้ฟังเรืองราวดีๆแม้ประโยคเดียวแล้วเกิดแรงบันดาลใจ การลุกขึ้นหาทางออกให้ธุรกิจที่ถูกปิด การทำสิ่งใหม่ที่ไม่เคยทำ อย่างการหัดใช้เทคโนโลยีเพื่อเวิร์คฟรอมโฮม หรือเรียนทางไกล การหัดเย็บหน้ากากอนามัย การกดลิฟท์โดยไม่ใช้นิ้วสัมผัส การล้างมือบ่อยขึ้น การลุกขึ้นมาทำกิจกรรมช่วยเหลือสังคม การหัดทำกับข้าว การปลูกต้นไม้ การพูดคุยทักทายคนบ้านใกล้กันที่เพิ่งเคยเห็นหน้า ก็ถือเป็นการเดินทางด้วยเหมือนกัน หรือแม้แต่การควบคุมตัวเองให้อยู่บ้านในยามนี้ ก็เรียกได้ว่า เราได้ออกเดินทางแล้ว การท่องเที่ยว อาจได้ความสนุก ประสบการณ์และภาพสวยๆมาให้เก็บไว้คิดถึง แต่เชื่อเถอะ เมื่อจากบ้านนานจนถึงจุดๆหนึ่ง เราจะคิดถึงทุกอย่างที่บ้าน คิดถึงแมว คิดถึงผู้คนที่บ้าน คิดถึงอาหารก้นครัวจานโปรด โหยหาที่นอนนุ่มๆที่คุ้นเคย และจะอ้อยอิ่งไม่อยากจะออกไปไหนอีกพักใหญ่… แต่การเดินทางนั้น … แม้จะพาตัวตนของเราไปเคลื่อน